Vanochtend trok een inleiding van een artikel over HSP/hooggevoeligheid mijn aandacht. Ik had even geen geduld (zin) om het verder te lezen en nu kan ik het niet meer vinden.
Maar het kwam er op neer dat personen met HSP of hooggevoeligheid zich heel bewust zijn van hun omgeving en daardoor vaak overprikkeld raken.
In mijn beleving gaat het niet alleen om de hoeveelheid prikkels maar vooral over de intensiteit ervan en wat de impact het had op mij.
Ik vertel altijd, dat ik mij, bij alles wat ik deed, mij midden in een arena voelde staan, met een volle tribune om mij heen. Iedereen keek mee bij alles wat ik deed en zei, en iedereen vond hier iets van. En zo bepaalden mijn prestaties mijn zelfwaarde.
Ik hoef niet vertellen dat mijn omgeving een bepalende invloed heeft gehad op alles wat ik deed of beter nog, wat ik niet deed. Mijn lakse, “doe niet zo hysterisch” houding kwam mij dan ook goed van pas. Het leidde tot gebrek aan motivatie en kon het niet meer opbrengen, ik haakte totaal af.
Dat die tribune in die omvang helemaal niet bestaat ontdekte ik pas laat.
Daarom geef ik dit inzicht graag door aan jongeren. Het op een leuke manier ontdekken van hun eigen (eigenlijk altijd leuke) authentieke ik, en daar ook de waarde van inzien, leidt eigenlijk altijd tot een mooie zingeving. De verschuiving van de focus zorgt ervoor dat de invloed van de omgeving vanzelf minder wordt.
Een leven zonder tribune is veel leuker.
